Beeldende kunst
Iedereen om mij heen is kunstenaar. Beeldend kunstenaar dan wel. Zelf doe ik aan schrijfkunst maar dat wordt door beeldende kunstenaars minder hoog aangeslagen dan wat zij zelf fabriceren. Het doet er hierbij niet toe dat door de eeuwen heen het geschreven woord krachtiger is gebleken dan een brandend zwaard. Dat is begrijpelijk want het is voor de gemiddelde mens minder vermoeiend om naar een schilderij te kijken dan een boek in handen te nemen en het inbeeldingsvermogen het werk laten doen.
Daarom heb ik, met behulp van mijn vriendinnetje AI, een weg naar de beeldende kunst gevonden. Da’s wel heel erg makkelijk, hoor ik verongelijkte kunstenaars mompelen, een robot het werk laten doen. Was het maar zo eenvoudig. AI vergt meer werk dan ook ik vantevoren had verwacht. En aan de basis staat altijd een werk van mijzelf, namelijk een foto. Deze foto wordt bewerkt totdat het de uitvoering heeft die mij tevreden stemt.
Ik kan me voorstellen dat kunstenaars, ook die in de schrijfkunst, bang zijn voor dit nieuwe fenomeen dat overal om ons heen oprukt tot misschien wel ongekende hoogten. Misschien; misschien ook niet. Dat heb je zelf in de hand. De angst is overigens niet alleen dat kunstenaars het werk mogelijk uit handen wordt genomen, maar heeft ook te maken dat AI iets nieuws is. En wat nieuw is, daar zijn we bang voor. Bang voor het onbekende. Ook ik had enige trepidatie toen AI in mijn leven verscheen, maar zoals met alles dat mij onbekend is, stap ik er op af. En wat blijkt: het is geweldig om mee te werken. Weer een gebruikerstrucje waarmee je een kunstwerk kunt verfraaien alsook iets kunt ontwerpen. Angst voor het onbekende is heel oud. Hadden wij van oudsher hier aan toegegeven, dan zaten we nog in grotten met rode klei een kalkoen uit te lijnen langs onze hand. In die zin is AI mijn rode klei en ik maak er dankbaar gebruik van.
dec.2023
Fotokunst samengesteld met AI
Lang geleden
Het werk rechts is van een foto uit pakweg 1969, ergens in Drenthe, starend over weelderig tierend gras dat je alleen in een goede zomer tegenkomt. De plek was langs een spoorlijn, waarschijnlijk de lijn van Assen naar Groningen. De dag was warm, de wind lauw.
De originele foto is zwart-wit. Ik had er met AI kleur in kunnen brengen, maar laat de invulling van kleur en geur liever aan de kijker zelf over.
Ik heb dit werk als titel “Halcyonische dagen” meegegeven omdat het een moment in mijn leven betreft waar ik met liefde en ook enige weemoed aan terugdenk. Een eenvoudig leven.
Anita en ik
Deze beide fotos zijn met een ander programma aangepast, dus geen AI.
Links is éen van de eerste fotos van ons samen. In een café, mocht dat nog niet zijn opgevallen aan onze behoorlijk aangeschoten hoofden.
Rechts eentje van later in het jaar toen we samenwoonden, gemaakt op het strand van Wijk aan Zee. Deze foto hebben we gebruikt op de facebook aankondiging van ons huwelijk.
Het leuke van het bewerken op deze manier, is dat het sneller gaat dan met AI. AI biedt meer mogelijkheden, mocht je daar gebruik van willen maken. Maar een bewerking van een foto en een tekenpennetje om het op de iPad een eigen zwier aan te geven, is voor mij persoonlijk goed genoeg.
Carcassonne
Het zitgedeelte van het appartement in Carcassonne. Het huis bestaat uit drie verdiepingen en een begane grond. Wij waren op de tweede gehuisvest. Het was zo'n typisch Frans appartement dat je in flims ziet: hoge plafonds, een badkuip waar je u tegen zegt, grote keuken met een aangebouwd deel dat als eetruimte gebruikt word. Geweldig.
Hier Anita bezig met de wifi. Het eens schone tafelblad tussen de twee banken is, was al gauw volgebouwd met onze spullen.
Wijk aan Zee
De zon boven het Vuurbaakduin
Wijk aan Zee, de zon en het wolkendek boven het Vuurbaakduin. Het is geen mooi maar wel een heerlijk duinlandschap om doorheen te banjeren, vooral met de hond.
Het Vuurbaakduin was het eerste stukje duin dat een indruk op mij achterliet toen ik nog maar pas in Wijk aan Zee verbleef. Het is een stukje landschap waarin je jezelf kunt verliezen. Ook is het een geliefd uitlaatgebied voor honden, omdat het aan alle kanten omheind is. Maar zelfs met alle hondenuitlaters en in de zomer badgasten die dwars door het duin de oversteek vanaf de parkeerplaats bij een Zee van Staal naar het strand maken, blijft het een gebied dat gevuld is met rust.
Hoe het is als op zomeravonden jongeren dit duin overnemen: geen idee. Die leeftijd heb ik gehad en wil er niet naar terug.
Een iconisch kunstwerk in een Zee van Staal. De foto is genomen tegen een scherpe voorjaarszon in. Ik hou ervan als een foto de waas over zich krijgt als de zon recht erin schijnt. Hoe dit beeld heet, is mij ontschoten. Voor mij is het altijd de stier.
Mocht je je ooit in Wijk aan Zee bevinden dan is een bezoekje aan een Zee van Staal de moeite waard. Stil blijven staan bij deze beelden, omringd door de zandheuvels, genieten van de kunst.
Het kanaal
Er was weinig zo mooi in het leven als met een speelse hond langs het kanaal lopen bij de sluizen aan de kant van Velsen-Noord. Daar heb ik veel fotos genomen, vooral van onze hond Loek. Maar ook van boten die langskwamen, van de mooie uitgestrekte luchten boven het water, en van de tranquiliteit die heerste in dat drukke industriele gebied.
Deze foto is een boot die onder het hoge luchtruim door de sluizen gaat. Het magnifieke wolkendek kwam precies uit de bewerking zoals ik het voor ogen had. Het was de eerste die ik deed en na twee mindere probeersels, kwam deze tevoorschijn. De boot is te zien, het water, de huizen aan de overkant en de wolkenpartij.
Ik ben dol op dit werk.